Кеше бір жапон әріптесім «Басшылық Алматыда атыс болып жатыр, абай болыңдар, қолдарыңан келсе басқа қалаға қашыңдар деп жатыр, мүмкін болса мені Бішкектегі қандастарыма жеткізіп тасташы» деп қолқа салды.
Жарайды, қорқып қалдыңдар ғой, қалағаның болсын деп кешке қарай жолға шықтық.
Аспанымыз түнеріп, күніміз күркіреп, найзағайымыз жарқылдап, жаңбырымыз құйып, заманымыз алай-дүлей боп тұр.
Қаладан шықпай жатып жолда не көп – бір-біріне соғысқан, бір-біріне міңгескен жол апатынан зардап шеккен көлік көп.
Полиция күтіп тұр кейбіреуі қара басып. Полиция оған қайдан барсын!
Ал анау "Алтын Орда" базарының алды біратыла астаны мен кестені шығып жатыр.
«БАРДАК» деген анықтаманың символы іспеттес көріністің күәгері боп келеміз.
Байғұс жапонның барар жеріне жеткенше жаны жай таппады.
Шыбын жанын шүберекке түйіп бұндай жолмен бас сауғалау – террордан асып түсер қатер іс екенін жапон түгіл қара қазақ мен де ұқтым.
---------------------------------------------------------------------------------
PS Қырғыз жеріне жақындағанда жапонға «Алматыдан террорлық қатердің қызыл деңгейі алыныпты» деп «жанын жұбаттым».
«Қызыл деңгейдің көкесін көрсеттің ғой» деп отыр ол ішінен.
PPS
Дәл осының енді орысшасы мен жапоншасын жазбай-ақ қойсам дедім...